چند ساحت بودن پدیده ها، وسعت دنیا، این همه جنبه مختلف آزار دهنده نیست؟ زمان محدود که انتخاب را محدود می کند. این وسواس برای اینکه چه انتخابی ارزشمند تر است. یا بیشتر می ارزد. یا مفید تر است. این سوال مداوم که چه فرقی می کند چه انتخابی کنی وقتی در نهایت میمیری؟ یا چرا اصلا باید انتخابی کنی وقتی در نهایت میمیری؟ این سوال بعد ترش که خب فاک. اینکه میمیری دلیل خوبی برای استفاده نکردن از امکان انتخاب کردن هست؟
+ دارم کتابی مربوط به نظریه های سینمایی میخوانم که در همان اوایلش نوشته نگذارید تحقیق جایگزین مشاهده شود. سگ مسب! وقت نیست! یک دور مشاهده و لذت. یک دور برای تحقیق. یک دور دیگر برای یک جنبه دیگر. یک دور دیگر یک جنبه دیگر. ما فقط یه لیست دویست و پنجاه فیلم برتر داریم که چند سال طول می کشد همه شان را ببینیم و تازه نصفشان هم بی ارزش اند. زمان. زمان. زمان نا حسابی.
درباره این سایت